ΚΟΠΩΣΗ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΩΝ

 Η κόπωση κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού.

Ο ποδοσφαιρικός αγώνας παρουσιάζει έντονες διακυμάνσεις στην ένταση.

Σε έρευνες παρατηρείται πως μετά από 5λεπτη έντονη δραστηριότητα, ακολουθεί περίοδος 5 λεπτών με ένταση μικρότερη του μέσου όρου του αγώνα.

Αυτές οι προσωρινά αυξημένες φάσεις κόπωσης πιθανότατα οφείλονται στα αυξημένα επίπεδα Γ.Ο, στο χαμηλότερο μυϊκό pH, καθώς και στις χαμηλές συγκεντρώσεις φωσφοκρεατίνης στους μύες (διαφορετικές απόψεις), που συσχετίζονται με τη μείωση της ικανότητας στο σπριντ. 

H ανάπτυξη της κόπωσης κατά τη διάρκεια υψηλής έντασης άσκησης είναι συσχετισμένη με μια

συσσώρευση καλίου στο μυ. Μετά από μικρής διάρκειας (5min) έντονης άσκησης παρατηρείται

συγκέντρωση καλίου της τάξης των 12mmol/l

              

Παρότι δεν είναι απόλυτα τεκμηριωμένο διαφαίνεται πως η προσωρινή κούραση των ποδοσφαιριστών μπορεί να είναι επακόλουθο της συσσώρευσης εξωκυττάριου καλίου και ταυτόχρονα ηλεκτρικών διαταραχών στο μυϊκό κύτταρο.

Η κόπωση στο τέλος του παιχνιδιού έχει παρατηρηθεί πως η ποσότητα των δραστηριοτήτων υψηλής 

έντασης, μειώνεται κατά τα τελευταία 15 λεπτά του ποδοσφαιρικού παιχνιδιού και πως η απόδοση στα σπριντ, στα άλματα και στην άσκηση διαλειμματικής μορφής είναι μικρότερη σε σχέση με εκείνη πριν την έναρξη του παιχνιδιού. Τα αποτελέσματα της κόπωσης διαφοροποιούνται ανάλογα με το 

επίπεδο του αγώνα, την αγωνιστική θέση και δείχνουν ότι οι περισσότεροι παίκτες χρησιμοποιούν όλο το ενεργειακό δυναμικό τους. Προς την τελευταία φάση του

Προς την τελευταία φάση του παιχνιδιού φαίνεται μια πτώση των επιπέδων Γ.Ο και μια αύξηση των 

ελεύθερων λιπαρών οξέων

Αυτή η τάση είναι αποτέλεσμα της μείωσης της έντασης της άσκησης και της αλλαγής στα 

χρησιμοποιούμενα υποστρώματα όσο πλησιάζει η λήξη του αγώνα.

Η αυξητική αυτή συμμετοχή των λιπιδίων μπορεί να προκληθεί εξαιτίας των χαμηλών επιπέδων 

μυϊκού γλυκογόνου, που συνοδεύονται από αυξημένες συγκεντρώσεις κατεχολαμινών. 

Η εξάντληση των αποθηκών και η έλλειψη του μυϊκού γλυκογόνου δεν επιτρέπει την εκτέλεση 

παρατεταμένων ,επαναληπτικών και διαλειμματικών προσπαθειών και μειώνει την απόδοση των σπριντ.

Ερευνητές αναφέρουν πως το μυϊκό γλυκογόνο μειώνεται και φτάνει σε τιμές  περίπου 150- 350 mmol/kg άνυδρου βάρους

Σε άλλες μελέτες έχουν παρατηρηθεί τιμές κάτω από τις απαιτούμενες για να διατηρηθεί η μέγιστη γλυκολυτική ικανότητα (περίπου 200 mmol/kg άνυδρου βάρους)

Άλλοι παράγοντες ανάπτυξης κόπωσης είναι η αφυδάτωση και η υπερθερμία στις τελευταίες φάσεις του ποδοσφαιρικού παιχνιδιού.

  

Οι ποδοσφαιριστές χάνουν περισσότερα από 3 λίτρα υγρών σε περιβάλλον κανονικής θερμοκρασίας, ενώ 4-5 λίτρα σε ζεστό και υγρό περιβάλλον 

Σε έρευνα έχει παρατηρηθεί ότι η απόδοση στα σπριντ των 5 και 10 μέτρων μειώνεται όταν η αφυδάτωση φτάνει στο 2,7% της μάζας του σώματος, ενώ σε άλλη έρευνα αυτό συμβαίνει όταν το χάσιμο των υγρών είναι 1% της μάζας του σώματος χωρίς να επιδρά στον πυρήνα ή τη θερμοκρασία 

του μυός.

Έτσι θα μπορούσε να αναφερθεί ότι η έλλειψη υγρών δεν είναι πάντα ένα σημαντικό συστατικό μείωσης της απόδοσης που φαίνεται προς το τέλος του ποδοσφαιρικού αγώνα.